Nałęczów zawsze będzie mi się dobrze kojarzył, bo tam rozpoczynałem moją przygodę z maratonami MTB. W 2008 roku pojechałem pierwszy raz w tego typu imprezie w cyklu Skandia Maraton. Ekscytacja była ogromna i zaczęła się moja poważniejsza przygoda z rowerami i ściganiem. Wyniku nie pamiętam, ale na pewno nie byłem ostatni :) Pamiętam za to rower, na którym startowałem. Wtedy uważałem go za najlepszy rower świata, a sprężynowy amor Suntour XCM za szczytowe osiągnięcie przemysłu rowerowego w tamtym czasie. Waga? Pewnie jakieś 14kg. Ale ramę mam nadal, dzielnie mi służy w zimówce. W tym roku zatem zaliczyłem kolejną wizytę w tej pięknej, uzdrowiskowej miejscowości. Dojazd migusiem, lekko ponad dwie godziny i byliśmy na miejscu. Pogoda idealna, mocne słońce i trochę wiatru. Mieliśmy dużo czasu przed starem, więc spokojnie sobie wszystko przygotowałem i przed 11 zacząłem rozgrzewkę. Sprawdziłem sobie też dokładnie początek trasy, aby zminimalizować ryzyko kraksy w tłumie. Do sektora wjeżdżam dosłownie na kilka minut przed startem. Ruszyliśmy, ja praktycznie na samym końcu. Jest bardzo ciasno, bo wyjeżdżamy alejkami z Parku Zdrojowego, potem wjazd na asfalt, zawrotka z powrotem do Parku i po jakichś 700m zaczyna się ostry podjazd po płytach w wąwozie. Zaczyna się selekcja. Tutaj już byłem w połowie stawki i dalej wyprzedzałem kolejne grupki. Potem wpadamy na polne drogi, które tak pyliły pod wpływem setek kół rowerowych, że była to jazda jak we mgle! A do tego piasek na zębach. Tuż za rozjazdem Fit/Mega spada mi łańcuch z blatu, próbuję go jeszcze zawinąć na korbę, ale klinuje się pomiędzy tarczą a ramieniem i muszę się zatrzymać, żeby to naprawić. Odjeżdża mi grupka, z którą jechałem, na płaskim odcinku asfaltowym nie jestem w stanie ich dogonić, a serducho już dochodzi do 180ud/min. Udaje mi się jednak zespawać za kilka kilometrów, w kolejnym wąwozie. Po godzinie dojeżdżamy do Kazimierza Dolnego, tu sporo turystów więc trzeba uważać. Idiotycznie paru zawodników wpada na chodnik i przepycha się między pieszymi, bez sensu... Zaczyna się gwóźdź programu, czyli podjazd po kocich łbach, jakieś 500m. Jest ciężko, ale wyjeżdżam całość i gubię kilka osób. Zaraz jest też bufet i wypłaszczenie, co daje możliwość wypoczynku. Potem sporo asfaltu, ale nie narzekam, bo ciągle jakieś pagórki, zakręty, zjazdy – cały czas coś się dzieje. Przed drugim bufetem wiem, że będę musiał uzupełnić bidon, bo może mi zabraknąć izotonika. W miarę szybko udało mi się dolać ze dwa kubki, ale moja grupka już odjechała i ponownie na płaskim odcinku nie mogłem ich złapać. Tu mnie trochę dopadł kryzys, nogi nie chciały kręcić, tak jakbym sobie tego życzył. Połknąłem drugiego żela i już za chwilę było trochę lepiej, bo odżyłem na końcówkę trasy. Udało mi się wyprzedzić dwójkę z grupy, która odjechała mi po bufecie i na metę wjeżdżam sam. Czas 2:09, co daje mi najlepsze jak do tej pory miejsce w kategorii - 14. Do zwycięzcy tracę blisko 20 minut, to przepaść...

Foto: RIDE43

Przed startem wahałem się czy jechać Mega, czy też zaatakować Giga. Dobrze jednak, że pojechałem krótszy dystans, bo inaczej krew w żyłach by mi się zagotowała. Było okropnie gorąco, choć z drugiej strony to pewnie takie odczucie na początku sezonu, kiedy przychodzą ciepłe dni. Na starcie zgrzyt w postaci 15 minutowego przesunięcia startu, nie wiem dlaczego. Wszyscy zdążyli się już dobrze wysmażyć stojąc w sektorach. Na 3-4 kilometrze niestety pech połączony z nieuwagą i głupotą - przytarłem koło poprzedzającego zawodnika, nie utrzymałem równowagi i gleba, a za mną jeszcze dwóch. Szczęśliwie nikt we mnie nie wjeżdża, choć na liczniku było dobrze ponad 30km/h. Szybka ocena strat, tylko przetarte kolano i skrzywiona kierownica. Jeden z dwójki od razu zbiera się do jazdy, ale drugi mocniej poszkodowany. Chwilę rozmawiamy, czy nie wezwać pomocy i jak się czuje, ale karze mi jechać dalej. Prostuję kierę, ogarniam się i ruszam dalej. Straciłem pewnie ze 3-4 minuty. Zaczynam pościg, choć nie za wszelką cenę, bo wiem że trasa będzie trudna. Ale i tak systematycznie wyprzedzam kolejne grupki. Jest cholernie gorąco, cieszę się, że mam bukłak, a nie tylko bidon jak pierwotnie planowałem. Trasa jak na Mazovię naprawdę wymagająca: liczne podjazdy, kilka naprawdę o dużym nachyleniu, single i slalomy między drzewami. Jadę z "nowym" amorem, który daje radę w porównaniu z moją zdezelowaną Rebą. Cały czas połykam kolejne zbitki zawodników. Ostatnie 3 kilometry to szeroka szutrówka, którą dojeżdżamy do miasteczka w piątkę. Nikt nie chce wyrwać do przodu, trwają podchody. Tempo nie było zbyt szybkie, więc odpocząłem i starczyło sił, aby oderwać się na ostatniej prostej i finiszować z przewagą kilkunastu metrów. To widać na zdjęciu poniżej.



Na mecie dochodzę do siebie przez kilkanaście minut, zbawienna jest zimna woda w rzece przepływającej obok. Szukałem jeszcze uczestników kraksy, ale chłopaków nie znalazłem aby pogadać i przeprosić. Mój czas 2:22, zwycięzca 1:53 - kosmos, to jest dla mnie absolutnie niewiarygodne zrobić na takim szlaku średnią >27km/h. Ale jak widac da się, więc trzeba trenować :) Myślę, że gdyby nie upadek to czas 2:15 był w zasięgu moich możliwości.

Odnotowałem też rekordowe tętno 183ud/min.

Tak się organizacyjnie sezon ułożył, że nie startowałem w Mazovii jeszcze w tym roku. Ale tydzień przed edycją w Piasecznie dostałem sygnał z centrali, że mamy darmowe starty dla naszej drużyny, więc zdecydowałem się tu właśnie wystartować. Organizator na moją prośbę wrzucił mnie do 3 sektora. Pogoda w dzień wyścigu idealna, ale cóż z tego skoro przez dwa dni wcześniej lał deszcz? To poskutkowało beznadziejnymi warunkami na trasie, choć nie aż takimi, jak w Laskach kilka tygodni temu. Wyznaję zasadę, że dopóki nie leje, to jest zabawa. Na starcie dopingowała mnie rodzina w komplecie, co bardzo mnie ucieszyło. Wyjazd ze stadionu spokojny, bo bardzo ciasno. Mimo to jeden orzeł zakończył wyścig na barierkach nie przejechawszy nawet 200m... Od razu dzida do przodu i po 2-3km wyjechałem na przód 3 sektora. Konsekwentnie parłem do przodu, przeżuwając kolejne kawałki błota wpadające do ust. Od początku wyścigu miałem problem z lewym blokiem SPD, praktycznie nie trzymał się pedała. Nie wiem, co jest tego przyczyną, ale chyba wyrobiony blok. Zaliczyłem 2-3 gleby w bajorkach i jedną na sam koniec, która nieomalże skończyła się spektakularnym lądowaniem w rowie melioracyjnym po wyjściu z zakrętu. Nie wiem, jak to się stało, bo w tym miejscu nawierzchnia była akurat sucha, już wychodziłem na prostą, ale chyba jeszcze omijałem jakiś kamień, tylny hampel nie dohamował i w ostatniej chwili udało mi się wypiąć i spaść na cztery łapy. Do samego końca miałem zapas sił, z tego się bardzo cieszę, bo widać zdecydowanie progres. Wskoczyłem do 2 sektora. A gdyby nie pomyłka na trasie, to byłbym na mecie co najmniej minute szybciej.



Rower po wyścigu jak na zdjęciu poniżej. Dziś (poniedziałek) już go prawie wyczyściłem i wszystko jest OK. Koła nadal kręcą się płynnie, a w suporcie i tak chciałem już wymienić łożyska. Żal tylko tylnych klocków Accenta, bo były naprawdę dobre. Niestety Reba ponownie niesprawna, znowu się zapada i gubi skok. A myślałem, ze już znalazłem przyczynę tej przypadłości. Chwilowo zatem będę jeździł na Manitou R7 pożyczonym od kolegi. Skok 120mm, ale waga mniejsza o blisko 150g.

Trzeci i ostatni wyścig z serii Mazovia MTB Zimą. Pogoda jednak iście wiosenna. Udało mi się zrobić dobrą rozgrzewkę z wykonaniem 4 podjazdów z tętnem w granicach 163-165. Trasa płaska, kilka niewielkich górek, sporo piachu. Startowałem z II sektora, więc tempo od początku szybkie. Miałem przez ostatnie kilka dni jakieś drobne problemy z głębszym oddechem, coś mnie przytkało, więc pierwsza połowa wyścigu była dla mnie sporym wysiłkiem. Potem jednak wpadłem w dobry rytm i do końca jchałem w parze z jednym z zawodników, któremu uciekłem na ostatniej prostej.

Drugi wyścig "zimowej" Mazovii, który tak naprawdę mógłby być włączony do regularnego cyklu, bo pogoda była iście wiosenna. W lasach nie ma już żadnych śladów zimy. Na miejscu jestem o 8:30. Spokojnie się przebieram, przygotowuję rower, rozpoznaję start i jadę na rozgrzewkę. Wreszcie udało mi się ją dobrze zrobić od wielu, wielu startów. Do sektora wjeżdzam 2 minuty przed startem, jak zwykle jako jeden z ostatnich. Wolę się ruszać do ostatniej chwili, niż się wystudzić. Na początek szybkie kilka kilometrów przez lasy, a potem zaczynają się wąwozy, trawiaste polanki i polne drogi. Trasa super. Cały czas kontroluję co się dzieje, nie mam odcięcia, nie odczuwam też wyraźnego braku siły, no może poza 2-3 krótkimi momentami. PIierwszy bufet omijam, na drugim łapię tylko izo. Zjadłbym jakieś ciacho, ale org poskąpił :/ Ostatnie kilometry to szeroka droga i szybka jazda z 3 innymi zawodnikami. Do samego konca myślałem, jak ich objechać przed metą, ale po prostu nie było na to miejsca, a nie chciałem wyskoczyć na czoło zbyt wcześnie. Ostatecznie wszyscy we czwórkę zanotowaliśmy taki sam czas, choć ja startując z ostatniej pozycji w tym mini-peletonie, wpadłem na metę chyba drugi.

Pierwsze zawody w tym sezonie. Pogoda za oknem wiosenna, ale w lasach chotomowskich błoto i dużo mokrego śniegu, tak więc była to porządna kąpiel! Na starcie blisko 300 osób, szok! Celowałem w dystans Mega, ale na 2km przed metą Fita zonk - znowu zaczęło odkręcać mi się lewe ramię korby. Stwierdziłem, że nie ma sensu ryzykować, że utknę w lesie z dala od cywilizacji, więc zjechałem na metę krótszego dystansu. Tętno praktycznie cały czas na progu, trudno było mi się uspokoić, bo adrenalina buzowała ;) Wynik w porządku, 3 minuty szybciej na mecie i byłoby podium. Dobrze trafiłem także z oponami - na przodzie Conti MK II w rozmiarze 2.2 świetnie pozwalało kontrolować rower.

Myślę, że udałoby się zejść poniżej 2:30, gdyby nie wywrotka tuż po starcie, a potem udzielanie pomocy poszkodowanemu, zaraz po II bufecie.





Pokaż trasę GPS

Gonitwa po lasach MPK. Jeszcze nigdy nie byłem tak zmęczony po maratonie. Trasa niby płaska jak stół, ale umęczyłem się okropnie. Zabrałko mi 19 sekund, by wskoczyć do 3 sektora.

Pokaż trasę GPS

Pierwszy maraton w tym roku. Na trasie tłumy, ponad 1200 osób. Bałem się, że będzie tłoczno, spore ryzyko kolizji. Obyło się na szczęście bez groźnych momentów. W porównaniu z pierwszym startem z lat ubiegłch, tu jechało mi się na prawdę nieźle. Wynik bez rewelacji, ale cały czas kontrolowałem swoje poczynania i starczyło jeszcze sił, aby przyciśnąć w końcówce. Gdyby nie głupia wywrotka na 40km (przytarłem koło poprzedzającego mnie zawodnika), to pewnie urwałbym jeszcze z minutę.